Ülkemizin turizmini geliştirmek adına Q1 düzeyinde bir dergi için (dünyanın en iyileri arasında yer alan dergiler) makale yazıyordum. Ancak ben turizm için olumlu bir şeyler düşünürken, Bolu’dan gelen ve 66 insanımızın yaşamını yitirdiği haberle yıkıldım. Ne yapıyordum ben? Turizm için bir şeyler; peki, ülkeden gelen haber neydi? Turistik amaçlı bir otelde bulunanların ölüm haberi. Bu haberden sonra her şeyi bıraktım ve dışarı çıktım. Kendime gelmek için bir parkta öylece oturup hayatı sorguladım. İşte bu sırada yeni bir felaketin daha göz göre geldiğine şahit oldum.
Düşünsenize, ajanslar haber geçiyordu: “Bugün felaketler ardı ardına geldi.” Bu defa BATMAN’da tren araçları biçti ve 10, 20 veya 30 ölüm. Parkta otururken trenin geldiğini gördüm ve trenin geçişini izlemek istedim. Ancak bir şeyler ters gidiyordu. Tren yaklaşırken bariyerlerin aşağı inmesi ve trafiği durdurması gerekiyordu… Ancak gözlerime inanamadım, bariyerler inmiyordu ve araçlar vızır vızır geçiyordu. Tren yaklaştıkça acı acı korna çalıyor ama duyan olmuyordu. Neyse ki ajanslara düşecek acı haber bu defa ertelenmişti. Treni fark eden araçlar durdu ve tren geçip gitti. Ancak bu sadece ertelenmişti, çünkü başka bir tren gelince ne olur bilemiyoruz.
Felaketten kurtulduk ve acı haber çıkmadı. Peki, ne yapmak gerekirdi? Yani bir sorumlu vatandaşın yapması gereken ne ise onu. İşte onu yapınca ne kadar vahim durumda olduğumuzu da gördüm. Sorun var… Sorumlu vatandaş var… Ama sorumlu kurum veya birim kim? İşte onu bulmak için çok uğraştım.
Neler yaptım ve ne cevap aldım?
Hemen 112’yi aradım; emniyet trafiğe bağlandım. “Sorumluluk bizim değil” dediler, “153’ü ara…” Peki…
153’ü aradım; “Sorumluluk bizim değil… Demiryollarını ara…” Peki…
Batman Demiryollarını aradım; “Sorumluluk bizde olabilir ancak siz 131’i ara…” Ona da peki…
131’i aradım. Evet, sorumluluk bizde. “Koordinatları verin.” Ne koordinatı? Direkte yazıyor. “Direkte bir şey yazmıyor ama…” “Yazıyor.” “Ben size buradaki bilindik bir kurum söyleyeceğim. Mehmet Akif Ersoy Anadolu Lisesi’nin önünde.”
Sorumlu bir vatandaş olmak da ne zormuş yahu. Ben bir yetkiliye bilgi verince onlar hemen ilgililere kendileri ulaşır sanıyordum. Şu bariyerlerin arızasını da sen tamir et bari, bizi uğraştırma demediklerine şükür etsem daha iyi olur sanki.
Neyse, orada beklerken ne gelen var ne giden. Oradaki bir esnafa sordum, “Bu bariyerler niye inmedi acaba?” diye. Cevap: “15 gündür böyle.” Alın size bir ŞOK daha. “Yok bu böyle olmaz, bir şeyler yapmak lazım,” dedim.
Batman Emniyet Müdürlüğünü aradım. Kimliğimi söyledim ve Müdür Bey’le görüşmek istediğimi ilettim. Normalde beni tanıyanlar bilir, unvan kullanmam. Ama ortada hayati bir mesele varsa ulaşılması gerekenlere ulaşmak için kullanırım. Kendim için değil, toplum için, halk için. Aradım, Özel Kalem’e kendimi tanıttım ve Müdür Bey’le görüşmek istediğimi söyledim.
Müdür Bey müsait değilmiş. Olunca beni aramak için numaramı aldılar. Bir süre sonra emniyetten bir memur aradı. “Müdür Bey’in işi uzun sürebilir. Aciliyet varsa biz yardımcı olalım,” dedi. Kendilerine hikayeyi hızlıca anlattım ve şunu rica ettim:
“Lütfen, bu tren geçidinin tamiri bitene kadar buraya, tren saatlerinde, bir veya iki trafik polisi görevlendirin ve trafiği kessinler. Aksi halde buradan büyük bir felaket haberi çıkacaktır.” Kendileri ilgileneceklerini söylediler ancak içim hala rahat değildi. Tam da “içim rahat değil” diye yazarken, yani şu anda Batman Emniyeti’nden Müdür Bey’in görevlendirdiği sorumlu polis beni aradı. İlgilendiklerini ve oraya polis görevlendireceklerini bildirdi. Ancak şunu da belirtti: “Demiryollarının bunu halletmesi gerekir.”
İçim şimdi biraz rahat. Ancak uzun sürerse yeniden başa döneriz.
Evet, BATMAN’DA TREN ARAÇLARI BİÇMEDİ BELKİ, AMA ÖLÜME DAVETİYE GERÇEK!
Doç. Dr. Bülent AYDIN
